Rondreis door Israël


Wat was dit een bijzondere reis.. Ik, in mijn eentje naar Israël met een 36 onbekende mensen vanuit Redemption Church uit Amersfoort. Want ik had een droom; ik wilde gedoopt worden in de Jordaan.

Ik hoop dat je deze blog met een open blik wilt lezen. Ik schrijf namelijk vanuit mijn vertrouwen dat de bijbel waarheid is en Jezus mijn redder is. Ik schrijf hier niet alleen mijn verhaal van de reis, maar ook mijn weg er naartoe. Dit is een heel persoonlijk verhaal geworden.

Vrijdag 6 maart: Ik begin bij het begin. We moesten om 06:00 verzamelen in de vertrekhal. Ik had mijn medereizigers nog niet eerder gezien. Er was al een whats-app groep aangemaakt. Toen ik in mijn eentje op het vliegveld stond en na een tijdje nog geen enkele groep zag staan, ging ik een paar profielfoto’s bekijken. Ik herkende een stel van de foto, ze zaten nog even te ontbijten bij de eethoek. Ik sprak ze aan en het was direct gezellig.

Na het inchecken en we in de rij stonden om op het vliegtuig te stappen vroeg de reisorganisator naar mijn connectie met Israël. Ik moest aan mijn moeder denken. Zij had dezelfde reis naar Israël gemaakt. Het voelde bijzonder om hier te staan, ik zou in haar voetsporen treden.

In het vliegtuig kwam ik naast 2 andere medereizigers te zitten en hebben de hele reis lekker kunnen kletsen en elkaar alvast leren kennen. Tijdens de vlucht kwamen we in een staartje van slecht weer terecht; heftige turbulentie. Degene die naast me zat probeerde tijdens de heftige turbulentie ook lekker enthousiast door te blijven vertellen. Maar af en toe zakten we zo weer een meter naar beneden, we konden daardoor erg om deze situatie lachen.

We kwamen aan in ons hotel en kregen een heerlijk diner. Er was een prachtige Joodse familie met veel spelende kinderen die sabbat aan het vieren waren. Wat een warmte en gezelligheid straalde deze familie uit! De opa van de familie zei over de spelende kinderen dat dát zijn antwoord was op Hitler.
‘s Avonds kregen we nog een uitleg van een tabernakel en moesten we als groep nog even bij elkaar komen. Je mocht delen wat je van deze reis verwachtte. Ik voelde direct de oprechtheid van hun liefde voor Jezus, wat mij raakte. Het was fijn om hierin gelijkgestemden te vinden.

Zaterdag 7 maart: We vertrokken ‘s ochtends met de bus richting de berg waar Abraham de belofte kreeg van God. Vervolgens bezochten we Nazareth. Na een uitgebreide lunch met een tafel vol hapjes en dipjes deden we een eerste hike waar we uitzicht hadden op het meer van Galilea. Daar vanuit zag je Syrië en Jordanië liggen. Bovenop de berg, bij de enige boom die daar was, werd de Bijbel geopend. Een fijne herinnering.

Zondag 8 maart: We waren er de avond ervoor al op voorbereid: we moesten heel vroeg klaar staan. Deze keer gingen we met een boot het meer van Galilea op. De zon kwam op en iedereen kon voor zichzelf gaan mediteren. Het had echt iets bijzonders om dit zo vroeg in de ochtend te doen, op de plek waar zoveel verhalen van in de Bijbel beschreven staan.

Vervolgens kwamen we bij de Synagoge in Kapernaüm. Een mooi vissersplaatsje. Het Nieuwe Testament beschrijft dat Jezus hier veel onderricht heeft gegeven vanaf zijn doop tot de laatste week van zijn leven. De Synagoge lag heel dicht tegen het meer, daar waren allemaal hoekjes gecreëerd waar je met je groep de bijbel kon openen.


De volgende bestemming was bij de Banias waterval en Ceasarea Filippi. Na een heerlijke lunch aan een stromend watervalletje begonnen we aan de tweede hike.  Ik vond het er prachtig, alsof je in een regenwoud terecht kwam.
Dit was ook de plek wat in de bijbel beschreven staat waar Petrus uitsprak dat Jezus de Christus was. Dit betekent ‘gezalfde’ en in het Grieks betekent het Messias. Het woord gezalfde wordt in de Joodse traditie gebruikt voor koningen, priesters en profeten. Er was de verwachting van de komst van ‘Gods gezalfde’.

‘s Middags bezochten we de oudste Synagoge van Galilea, in Magdala. Archeologen hebben deze plek pas kortgeleden gevonden. Hier moet Jezus ook regelmatig onderricht gegeven hebben.

We bezochten het Magdala Instituut. Deze is op 7 pilaren gebouwd; dit stond voor 7 sterke vrouwen die in de Bijbel voorkwamen.
Het onderstaande schilderij ging over de bloedvloeiende vrouw die door haar geloof genezen werd. Ze geloofde dat als ze tussen de mensenmassa door alleen al het kleed van Jezus aan zou kunnen raken, dat ze dan genezen zou worden. Bij de foto daaronder is te zien dat Jezus het dochtertje van Jaïrus uit de dood had opgewekt.

Maandag 9 maart: We begonnen de dag weer vroeg. We kwamen bij een moshav waar we dadels, wijn, olijfolie en andere streekproducten konden kopen. En iedereen ging hier los! Ik hou niet zo van koken en ik had geen idee wat je met bepaalde producten kon, dus ik heb me laten inspireren door de groep. En er werden flessen wijn gekocht om bij het diner een wijntje te kunnen drinken en om ‘s avonds nog te kunnen naborrelen met z’n allen.

JA, ..en toen reden we door naar de Jordaan, Qarsr al Yahud.

Voordat ik over mijn meest belangrijke keuze in mijn leven vertel, wil ik wat uitgebreider vertellen over de weg er naartoe. 

Mijn verhaal begint bij mijn jeugd. Ik ben opgegroeid in een warm en christelijk gezin. Waar ik de meest warme gevoelens aan overhoud is dat mijn moeder in een gospelkoor zong en thuis ook regelmatig gospel muziek gespeeld werd. Verder werden we qua geloof nergens in gepusht en werden we daar heel vrij in gelaten.

Toen ik 21 jaar was overleed mijn moeder aan darmkanker. Ik stortte me helemaal op mijn werk. Na een paar jaar eindigde dit in een burn-out. Ik weet nog de paniek die ik voelde dat mijn lichaam niet meer wilde doen wat ik er van vroeg. In die tijd begon ik, omdat ik mijn moeder miste, haar gospelmuziek te luisteren.  Ik had verder nog weinig interesse in het geloof. Ik sloeg de bijbel wel eens open, maar ik wist niet goed hoe je het moest lezen. Dit kwam mede doordat ik niemand om uitleg vroeg. En dat je bijvoorbeeld het beste bij Jezus in het Nieuwe Testament kon beginnen. Maar de gospelmuziek raakte mij en ging het ook veel luisteren.

Op mijn dieptepunt zei ik tegen mijn man: ik zou graag een rustigere levensstijl en een gezin met je willen worden. We spraken er even kort over. Mijn man sliep alweer, maar daarop volgde voor mij zo’n mooie gebeurtenis.. Het was midden in de nacht, maar het werd opeens compleet licht in de kamer. Ik zag Jezus met een jongetje aan zijn hand. Het jongetje keek me verlegen aan. Prachtige blauwe ogen, blond haar. Het duurde maar even, na 10 seconden was het visioen weer verdwenen. Ik was vol verbazing en zó blij, wat een liefde dat dit me overkwam. En dat terwijl ik het zelf allemaal niet handig had aangepakt! Dit was een ommekeer in mijn leven, burn-out of niet, ik had een belofte gekregen om een gezin te worden. Van Jezus zélf!

Een aantal weken later kwam ik erachter dat ik in de nacht van het visioen al net zwanger moet zijn geweest. Toen ik er zelf achter kwam was ik inmiddels al bijna 15 weken zwanger. Ik had dit niet verwacht. Ik was moe, maar dat was ik voor de zwangerschap ook al. En omdat mijn hormonen overhoop lagen door mijn gesteldheid, had ik al een tijdje geen menstruatie meer. Ik had hiervoor mijn bloed laten prikken. Ik kreeg te horen van de arts dat met deze resultaten een zwangerschap medisch gezien eigenlijk niet mogelijk was. Zij vond het dan ook een wonder dat het niet geëindigd was in een miskraam. Maar hij kwam.

Na de zware bevalling in combinatie met de burn-out moest ik in de kraamweek van ver komen. Ik besefte nu dat dit misschien wel de reden was waarom Jezus zichzelf met Eden heeft laten zien; als een bemoediging dat ondanks dat, ik het kon en dat Jezus bij me was. Voor het herstel had ik langer tijd nodig en met ups en downs kreeg ik steeds meer energie terug.

Ik dacht heel enthousiast: ik wil Eden laten dopen. We gingen naar een kerk waar het gebruikelijk is dat je eerst zelf een zichtbare keuze voor Jezus maakt door middel van belijdenis. De doop van Eden kon dan daarna, in dezelfde dienst plaats vinden. Er was al een vast moment voor aangewezen, dus ik had maar nog maar kort de tijd om hier studie over te krijgen.
Ik merkte gaandeweg steeds meer doordat het evangelie me verteld werd, dat ik eerst zelf de bijbel wilde lezen om het echt goed te begrijpen. Maar daar was geen tijd meer voor. Daarom besloot ik me vlak van te voren om me uit de dienst terug te trekken van de belijdenis en de doop van Eden.
Wat een teleurstelling. Zo had ik de trouwjurk, die mijn moeder samen met mij uitgezocht had toen ze nog leefde, laten vermaken tot een doopjurk voor Eden. Zelf had ik al een mooie jurk klaar hangen. Familie en vrienden moesten voor dit feest afgezegd worden. Maar het moest mijn eigen keuze zijn, daar kon en wilde ik niet aan voorbij gaan.

Met het vertrouwen dat Jezus bij me was heb ik het jaar erna hier echt de tijd voor genomen om dit zélf te gaan onderzoeken. Ik had een enorme honger om meer te weten te komen. Ik kwam een enorme schat aan kennis in de bijbel tegen, wat een ontdekking om de geweldige beloftes te lezen voor degene die Jezus willen volgen. Doordat ik meer ging bidden en Zijn stem leerde verstaan kreeg ik een persoonlijkere relatie met God. Ik merkte dat ik nu een goed fundament had.
Mijn droom werd om alsnog mijn keuze zichtbaar maken. Ik wilde me authentiek laten dopen zoals het in het boek Handelingen beschreven staat; kopje onder. En het leek mij mooi om dat op de plek waar Jezus zelf gedoopt was te doen, in de Jordaan.

Ik voelde; nu is het voor mij wel de tijd. Ik kreeg kort daarna de kans om met een groep mee naar Israël te gaan. Na een aantal weken was het al zover!

Side note: We willen Eden zelf laten kiezen of hij Jezus in zijn leven toe wil laten. De doop in water zien wij als een zichtbare bevestiging hiervan. Daarom kiezen we ervoor om hem op te laten dragen en aan God een zegen over zijn leven te vragen. 

(de tekst gaat hieronder verder)

 

We moesten echt wel een tijdje rijden richting de woestijn, dit pelgrimsoord voor christenen ligt op het laagste punt van de wereld. We reden een afslag in, een afgelegen weggetje naar beneden tussen de opgeruimde mijnenvelden door. Wat was het hier warm!

Ik mocht me alvast omkleden en naar beneden lopen. Nu had ik zicht op de Jordaan. Het was bijzonder om hier te zijn. Dit was de plek wat in de bijbel beschreven staat waar Jezus zich door Johannes de doper heeft laten dopen. En dit was de plek waar de Israëlieten de Jordaan overstaken naar het beloofde land.
De militairen zaten op een afstandje naar me te kijken. Als je hier de Jordaan ging oversteken had je een probleem, was me door de gids verteld.

De rest van de groep kwam er bij en ik werd door de mannen het water in geholpen. Ik moest aan een prachtig vers uit dat bijbel denken, dat er speciale blijdschap in de hemel gaande is over één zondaar die zich bekeert. Ik ging kopje onder en toen ik boven water kwam, was er hier ook een feestje! De hele groep was aan het juichen en klappen, sommigen waren ontroerd..
Daarna kreeg ik een persoonlijk gebed en een zegen over mijn leven uitgesproken. Vervolgens kreeg ik van iedereen knuffels en felicitaties. De groep stond om heen en ging het Jezus overwinnaar lied toe te zingen.

Ik heb de mannen die mij gedoopt hadden een extra knuffel gegeven om ze te bedanken dat ze dit voor me wilden doen, mijn droom was uitgekomen! Als laatste kreeg ik van mijn kamergenote een cadeautje. Het was een olie zodat ik hiermee anderen een zegen mee mag geven. En ik kreeg een kaart van de groep met mijn dooptekst erop: Filipenzen 4:19 was voor mij.

Blij ging ik naar de buitendouche om me te douchen en om te kleden. Daarna reden we een klein stukje in de bus voor onze lunch, op het laagste punt van de wereld; op -418 meter onder de zeespiegel. Ik kreeg enorm veel felicitaties vanuit het thuisfront en er was tijd om te facetimen en er alles over te vertellen.

Vervolgens hadden we een middagje rust bij de Dode Zee. Door het zoute water bleef je drijven op het water. De sfeer was heel relaxed, iedereen ging lekker ouwehoeren met elkaar.
We verbleven in een prachtig luxe hotel en we hadden toegang tot lekkere spa’s waar we met de groep echt even konden relaxen.
Bij het diner waren er een paar erg op dreef met hun humor. Tot tranen over de wangen toe hebben we gelachen.. De volgende dag had iedereen last van de buikspieren. Het begon echt een hechte groep te worden. Een mooie afsluiting van een geweldige dag.

Dinsdag 10 maart: We vertrokken vroeg naar een burcht op een rots plateau van Massada. Koning Herodes vluchtte in 40 v. Chr. uit Jeruzalem naar deze plek omdat hij in gevaar was. Het fort van Massada werd tussen 40 en 4 v. Chr. door hem uitgebreidt, zodat het een veilige vluchtplaats werd.

We kregen uitleg; na de val en verwoesting van Jeruzalem en de Joodse Tempel tijdens de grote Joodse Opstand in 70 n. Chr. werd er op verschillende plaatsen nog verzet gepleegd tegen de Romeinse bezetters, onder andere door Joodse zeloten. Toen de Romeinen de rots ten slotte innamen, troffen ze hun tegenstanders daar dood aan, die dus massaal zelfmoord hadden gepleegd. Dit was een heroïsche daad.

In de Synagoge gingen we als groep met elkaar de bijbel openen. Psalm 150 was hier gevonden. Deze werd gelezen, een lied gezongen en gebeden voor de Joden. Ik werd ook in dit gebed voor de Joden meegenomen door de keuze van de doop.

Toen ik van de mooie uitzichten aan het genieten was, werd ik overvallen door mijn emoties. Wat was deze reis indrukwekkend, wat een geschiedenis ligt er in dit land..

We gingen de bus weer in naar de volgende bestemming. De buschauffeur speelde worship opnames vanuit Jeruzalem af, wat iedereen lekker ging meezingen.

We reden door naar Arad waar kunstenaar Rick Wienecke in een grote tent een gedenkmonument ‘the Fountain of Tears’ heeft gemaakt. Rick is een Canadees maar kwam naar Israël voor zijn zoektocht naar God. Hij werd in zijn zoektocht er steeds meer van overtuigd dat, als er een God is, het iets te maken moet hebben met de Joden en dit land Israël; ‘want hoe kunnen de Joden de Holocaust overleven en zich enkel 3 jaar later als een natie verklaren?’

Hij werd een volger van Jezus en in 2001 kreeg hij van God de schijnbaar onmogelijke opdracht om een kunstwerk te maken dat het lijden van Jezus verbindt met dat van het Joodse volk in de Sjo’a.

Zo kregen we 7 panelen te zien, als een soort echo tussen Jezus en het Joodse volk als het gaat om het lijden. Er werd verteld dat de miljoenen Joodse mensen uit de tweede wereldoorlog in de concentratiekampen de tekst uit psalm 22 tot God uitgeschreeuwd hebben terwijl ze de gaskamers ingedreven werden. Dit waren ook wereldberoemde woorden van Jezus aan het kruis: ‘Eloï, Eloï, lama sabachtani’ (Mijn God, Mijn God, waarom hebt U mij verlaten?).

Op de foto hierboven is te zien hoe de Joden met hun gestreepte kleding in de gaskamer stonden, ze strekten zich dan helemaal uit om nog proberen te ademen. Voor Jezus aan het kruis was dit hetzelfde, Zijn lichaam zakte door het gewicht steeds verder voorover en deels ook naar beneden. Hierdoor werd ademhalen heel moeilijk, door het vocht wat in de longen ophoopte. Om het stikken te voorkomen kon Hij zich omhoog drukken. Dit is op de achtergrond te zien.

Er is inmiddels ook een tweede gebouw met dit gedenkmonument in Polen te bezichtigen. Hij staat net buiten Auswitsch, langs de zandweg waarlangs bijna een miljoen Joden regelrecht naar de gaskamers liepen. Wouw..

We moesten Bethlehem door het corona virus overslaan en gingen naar de Olijfberg, wat een prachtig uitzicht over de oude stad Jeruzalem.
Ik wist niet goed wat ik me erbij voor moest stellen, maar wat een enorm complex gebied. Zelfs autorijden voelde hier als ‘oorlog’, heel intens. Ik begreep nu wel echt waarom er zoveel gebeden wordt voor de vrede van Jeruzalem. Het gaat hier allemaal om het innemen van ‘gebied’, maar dan op geestelijk niveau. Allemaal oorlog om Gods land, dat hij voor zijn volk Israel heeft bestemd.

Hieronder zijn met een speciale reden die in de bijbel te lezen is maar liefst 150.000(!) graven te zien op de Olijfberg. Tot op de dag van vandaag zijn deze graven in gebruik.

Hieronder op de foto is de Gouden Poort te zien, die ligt tegenover de Olijfberg. In de bijbel is te lezen dat door deze poort Jezus op een ezel, als de Messias Jeruzalem kwam binnenrijden. Het is de oudste poort in Jeruzalem, die direct toegang gaf tot de tempelberg. Vroeger, als je daar doorheen ging, was direct de prachtige tempel te zien.

Deze tempel en de daarna gebouwde tweede tempel werden verwoest. Joden klaagden hierover bij de overgebleven muur. Daarom wordt de westmuur van de tempel, wat nog is blijven staan, door niet-joden ook wel Klaagmuur genoemd. Het is voor de Joden de meest heilige plaats. De herkenbare islamitische rotskoepel, staat nu steunend op de westmuur op de tempelberg.

In de bijbel staat beschreven dat Jezus weer terugkomt op de Olijfberg en daarna opnieuw door de Gouden Poort Jeruzalem binnen zal komen. In 1541 is daarom de Gouden Poort dichtgemetseld om zo te voorkomen dat de Messias door deze poort terug zou kunnen keren in de stad.

Vandaar uit wandelden we naar de Hof van Gethsemané. Deze ligt aan de voet van de Olijfberg. Het was rustgevend om vanuit de chaotische stad in deze prachtige tuin met stokoude olijfbomen te komen.

Het bijbelverhaal werd aan ons voorgelezen. Het beschrijft de vooravond van de kruisiging van Jezus. Hij stond hier doodsangsten uit voor het lijden dat er te wachten stond. Deze worsteling werd zo hevig dat zijn zweet als bloeddruppels op de aarde vielen. We mochten voor onszelf de tuin in gaan en rustig de tijd voor nemen om op ons in te laten werken wat hier gebeurt is. Er werden meerdere van onze groep emotioneel om op deze plek te zijn..

We gingen als groep nog bij een tentje wat drinken en gingen naar ons nieuwe hotel wat midden in de stad ligt. Toen ik in de hotelkamer aan het uitpakken was, werd er aangebeld. Er lag een briefje onder de deur geschoven waarop stond dat ‘het zooitje ongeregeld’ het fijn vond dat ik erbij was. Ik deed de deur open om te kijken wie er aangebeld had en daar lag een persoonlijk cadeautje voor Eden. Super lief dat ze dit hadden gedaan. Ik was een onbekende voor iedereen en ik had me vanaf het eerste moment enorm welkom gevoeld. Ik genoot van de avonden met elkaar dineren en naborrelen in het hotel. Het was een warme sfeer, relaxed en er werd heel veel gelachen.

Woensdag 11 maart:
Vandaag bleven we ook in Jeruzalem. We gingen naar de Graftuin waar het graf van Jezus was. We kregen hier uitleg over op een terrasplateau aan de zijkant van de tuin op een rots. Vanuit hier kon je in de naastgelegen rotspartij een schedel te herkennen. Deze rots wordt beschouwd als het Golgotha (‘schedelplaats’), de plek waar Jezus aan het kruis stierf.

We mochten de tuin bekijken en in het lege graf van Jezus kijken, bijzondere plek, want zo werd de dood overwonnen. Vervolgens vierden we het Avondmaal met brood en wijn om het lijden en het sterven van Jezus te herdenken.

We wandelden verder en we gingen door de Leeuwenpoort. Dit is een van de zeven open poorten in de muren rondom de Oude Stad van Jeruzalem en markeert het begin van de Via Dolorosa, de laatste gang van Jezus uit de gevangenis naar Zijn kruisiging.

We liepen naar de badhuis Bethesda. Jezus genas daar een verlamde man die al 38 jaar ziek was. Dit was op sabbat, op een rustdag. Dit vonden de religieuze leiders niet kunnen. Maar Jezus wilde hiermee laten zien dat Hij werkt als wij rusten. Een bijzonder moment was het om op deze plaats een zalving te krijgen. We kregen een persoonlijk gebed en een kruisje op ons voorhoofd voor heling en genezing.

We kwamen op de plek waar Jezus gevangen werd genomen. Er was een origineel krasspel op te grond te zien waarbij de Romeinse soldaten gingen dobbelen wie de gevangen genomen mocht bespotten. We zagen de plek waar Romeinse soldaten Jezus ‘kroonden’ met een doornenkroon.We wandelden verder door smalle straatjes, steegjes en zijstraatjes met overdekte kraampjes. Door het corona virus mochten de geplande kleine hapjes bij verschillende kraampjes in de Mahane Yehuda Market niet meer doorgaan, maar kregen een heerlijke lunch in een ander tentje.

We liepen verder naar de nette Joodse wijk, hier had iedereen tijd voor zichzelf. Ik ging in mijn eentje richting de Kotel op een trapje zitten en de mensen bekijken. Ze intrigeerden mij enorm. Wat een knappe meisjes en kinderen. Ik wilde ze het liefst allemaal vastleggen!

Er was een voorjaarsfeest Poerim aan de gang. Iedereen loopt verkleed rond. Het lijkt op carnaval. Bij dit feest mogen ze alles doen wat ‘God verboden heeft’ en zoals op de foto te zien is, mogen ze dronken worden.
De Joden leven alleen bij de Thora. Dit zijn de eerste 5 bijbelboeken: Genesis, Exodus, Levitcus, Numeri en Deutronomium. Hierin speelt de wet van Mozes een belangrijke rol.
De meeste Joden hebben Jezus, die de wet in vervulling bracht, afgewezen. Jezus was een struikelblok voor ze.We gingen door de strenge controles bij de Westmuur kijken. Hier stonden veel Joden te bidden. Hier zaten ook allemaal gebeden in de muur gestopt.

De mannen en vrouwen staan gescheiden van elkaar.

Wanneer een Joodse jongen de leeftijd van dertien jaar bereikt, wordt hij bar mitswa ‘zoon van het gebod’. Vanaf dat moment wordt hij verantwoordelijk tegenover God om zich aan alle geboden en verboden te houden die onder de joodse wetvallen; de goddelijke voorschriften die ontleend zijn aan de Thora.

Een Joods jongetje wordt hij ingewijd als een man. Op vrijdag is daar een ritueel voor en dan gaan de vrouwen op de bankjes staan, over de muurtjes meekijken en snoepjes naar ze toe gooien.

’s Avonds hadden we een gezellig avondje uit met z’n allen. We bezochten David’s Tower by night.

Donderdag 12 maart:
Vandaag stond in het teken van een bezoek aan nieuw gedeelte van de stad Jeruzalem. We bezochten ‘The Bible Society’. Onze reisleider is schrijver en tekenaar en heeft een stripboek ‘Jezus de Messias’ gemaakt. Deze heeft hij in 144 talen uitgebracht. Dit doel steunde ik financieel al een tijdje, zodat nog veel meer over Jezus kunnen horen. Het stripboek helpt bijvoorbeeld ook in derde wereldlanden waar veel mensen analfabeet zijn. Het was nu ook in het Hebreeuws uitgebracht, wat lange tijd niet lukte. Omdat de Joden alleen bij de eerste 5 bijbelboeken leven, kennen ze Jezus niet. Omdat de Joden Gods volk is was dit een bijzonder moment dat dit nu toch uitgebracht is. Gelukkig komen er steeds meer Messias belijdende Joden bij!

De directeur, Victor Kalisher, vertelde zijn getuigenis. Zijn ouders waren één van de eerste Messias belijdende Joden in Israël. Het was een heel bijzonder verhaal wat hij en zijn ouders meegemaakt hadden en hoe ze met een wonder de oorlog overleefd hadden. We zaten ademloos te luisteren. Een aantal van de groep vonden deze getuigenis het meest indrukwekkend van de hele reis.

We gingen verder in het Israël Museum hoe Jeruzalem er uit zag in Jezus tijd. Door de heftige regenbui kon de Emmaüswandeling helaas niet doorgaan. We sloten gezamenlijk af, iedereen mocht delen hoe ze de reis ervaren hadden. Het was ontroerend mooi om te horen hoe God ieder op een persoonlijke manier geraakt had.

Vrijdag 13 maart: Vandaag gingen we weer terug naar Nederland. Ik besloot bij zonsopkomst voordat iedereen wakker was in mijn eentje een laatste ochtendwandeling in Jeruzalem te maken. We gingen onze koffers inpakken en naar het vliegveld. Hier namen we alvast uitgebreid afscheid van elkaar omdat we geen idee hadden van de situatie in Nederland. Hier konden we elkaar nog knuffelen en we wisten niet of dat in Nederland gepast was..

Ik kreeg veel bezorgde berichtjes of ik nog wel terug kon komen vanuit Israël. Onze vlucht naar Eindhoven was gecancelled omdat daar al het virus was. Opeens kregen we te horen dat we met een 2 uur eerdere vlucht mee mochten naar Schiphol. Daar aangekomen zaten we binnen 10 minuten in een busje naar Eindhoven. De reisorganisator belde iemand die heel toevallig net bij Schiphol reed. Dus het was allemaal perfect verlopen. Dat weekend ging alles dicht.

Het was een onvergetelijke reis door het beloofde land en het zat vol met enorm veel indrukken. Maar ook liefde, nieuwe vriendschappen, prachtige uitzichten en heerlijk eten. Ik heb nog steeds een klein beetje heimwee..

Liefs, Margriet

Johannes 21:25
Jezus heeft nog veel meer gedaan: als al zijn daden, een voor een, opgeschreven zouden worden, zou de wereld te klein zijn voor de boeken die dan geschreven moesten worden.

Reacties

error: Content is beschermd!